A la hora de calcular la vida útil de una batería será necesario conocer el número de ciclos de carga que pueden realizarse hasta que la batería no comience a perder su capacidad.
Dependerá del tipo de batería estos ciclos de carga pueden variar, siendo las más comunes las baterías de móviles, fabricadas Li-Ion o Li-Po, que tienen una duración de entre 300 a 500 ciclos de carga según modelo y fabricante.
Una vez superado este límite notaremos como la batería pierde duración de funcionamiento, llegando ha perder hasta un 25% de su capacidad de carga.
Llegados a este punto habrá que evaluar un cambio de batería.
Cabe destacar que el uso y las costumbres de carga pueden afectar notablemente en la duración de la batería. Por ejemplo, factores como el calor, cargar la batería varias veces al día sin que está esté casi agotada, etc. verán afectadas su duración.
Por lo tanto, para sacar el máximo partido a la batería debemos conocer cuando se realiza un ciclo de carga completo, e intentar evitar un mal uso de carga, para aumentar su vida útil.
Se considera un ciclo de carga cuando la batería se ha descargado o se ha usado su 100% de carga.
Los fabricantes aconsejan que la carga nunca se haga por debajo del 58% de batería, ya que el voltaje de la batería no bajaría tanto, por lo que se podría llegar a ganar hasta 4000 ciclos de carga.
Consejos para aumentar la duración de una batería.

• Evitar el calor o el frío extremo o usos muy largos del dispositivo.
• Carga la batería todas las veces que puedas.
• Descargar la batería por completo de vez en cuando.
• No dejes que la batería se agote por completo antes de la carga.

A continuación se muestra una tabla con los diferentes voltajes (V), ciclos de carga (C) y porcentaje de batería (B).

Dentro de los sistemas de detección podemos encontrar diferentes tipos según su funcionamiento, entre ellos los más comunes:

1. Sensores infrarrojos.
2. Sensores de vibración.
3. Sensores foto eléctricos.
4. Sensores de ultrasonidos.
5. Sensores acústicos.

Cada uno de los tipos de sensores utilizan métodos de detección diferentes y cada uno está recomendado según situación.

1. Los sensores por infrarrojos, son uno de los tipos más usados, gracias a su fiable funcionamiento e instalación, ya que podemos encontrar este tipo de sensores cableados e inalámbricos.
   El sensor por infrarrojos dispone de un fototransistor capaz de detectar la radiación electromagnética infrarroja emitida por un cuerpo, este tipo de radiación no es visible por el ojo humano. Un cambio de radiación en su perímetro activará el relé y procederá a enviar una señal de alarma.
   Dentro de estos, existen dos modelos, sensor infrarrojos pasivo, el cual solo dispone de un fototransistor y los activos, que disponen de un emisor y un receptor.
2. Los sensores de vibración son utilizados mayoritariamente en sistemas de seguridad, como por ejemplo sensores de ventanas. alarmas de coche etc.
   Su funcionamiento se basa en un acelerómetro, a través de un sensor piezoeléctrico. Este tipo de sensor debido su material de construcción permite detectar cambios e presión al emitir una carga eléctrica.
3. Los sensores foto eléctricos, se trata de los sensores que utilizan rayos foto eléctricos, normalmente se utiliza un emisor y un receptor, son utilizados comúnmente en sistemas de puertas automáticas, puertas de ascensores, cadenas de producción etc.
4. Los sensores por ultrasonidos son aquellos que emiten una señal acústica sobre los 30 khz, señal que no es apreciada por el ser humano. Esta señal u onda se propaga por el espacio, paredes, objetos, puertas etc. una vez la señal se ha propagado se activa el sensor y cualquier cambio hará accionar el sensor.
   También se utilizan estos tipos de sensores en dispositivos que requieran medir distancias y detectar objetos.
5. Sensores acústicos, son aquellos que pueden detectar la señal emitida por cualquier objeto y son capaces de detectar las presiones que emiten las ondas acústicas, como por ejemplo el ruido de los cristales al romper una ventana.

Afhankelijk van de installatiebehoefte en het type onderstel, trolley of stoel kunnen we verschillende soorten bevestiging vinden. Een van de meest voorkomende vinden we:

A - Doorgaand gat: het heeft een gat waarin een schroef of steel wordt gestoken. Het is een heel eenvoudig installatiesysteem. Ideaal voor wielen die niet veel belasting mogen dragen.
B - Schroefdraadsteel: Het heeft een schroefdraadsteel of moer, het is met een moer aan het oppervlak bevestigd. Het is meestal het meest gebruikte bevestigingssysteem.
C - Hoekplaat: Het zijn meestal minder gebruikte bevestigingssystemen, ze hebben zijplaten om op de basis te bevestigen.
D - Plaat: Het heeft een rechthoekige of vierkante plaat op het oppervlak, het bevat 4 of meer bevestigingsgaten aan de basis, het is een van de meest voorkomende.
E - Gladde steel: de steel zonder draad wordt in het vrouwtje van de basis gestoken, we kunnen het vinden in de typische bureaustoelen met wielen, tv-meubels enz ...

De Trendelenburg is een houding waarbij de patiënt gaat liggen met het hoofd lager dan de voeten. Deze positie wordt gebruikt bij operaties en intensive care om de bloedcirculatie naar de hersenen en de buikorganen te verbeteren.

Het wordt bijvoorbeeld gebruikt voor patiënten die een operatie ondergaan in het bekken- of buikgebied, omdat het helpt de hoeveelheid bloedingen tijdens de operatie te verminderen.

De Trendelenburg-positie wordt bereikt door een plank onder de bodem van het bed van de patiënt te plaatsen, zodat het hoofd lager is dan de voeten. De helling is meestal rond de 20-30 graden. Deze positie kan helpen de bloedtoevoer naar de hersenen te verbeteren, omdat de zwaartekracht helpt de druk in de aderen van de nek te verhogen, wat op zijn beurt helpt de veneuze terugstroom te vergroten.

Bovendien kan de Trendelenburg-positie bij patiënten met hartfalen helpen de bloedtoevoer naar het hart en de buikorganen te verbeteren, wat gunstig kan zijn voor orgaanoxygenatie en cardiovasculaire functie.

Deze houding is echter niet geschikt voor alle patiënten, in sommige gevallen kan het problemen veroorzaken zoals verminderde bloedtoevoer naar het hart, verminderde pulmonaire oxygenatie of zelfs intraoculaire of oculaire druk. Daarom is het noodzakelijk om elk specifiek geval en de behoeften van de patiënt te evalueren alvorens de beslissing te nemen om de Trendelenburg-positie te gebruiken.

Omgekeerde Trendelenburg is een houding waarin een patiënt met het hoofd hoger ligt dan de voeten. Deze positie wordt in sommige gevallen gebruikt om de bloedcirculatie in de buikorganen te verbeteren, vooral bij patiënten met hartfalen. In de omgekeerde Trendelenburg-positie helpt de zwaartekracht de druk in de buikaderen te verhogen, wat op zijn beurt helpt de veneuze terugkeer te vergroten en de bloedsomloop naar de buikorganen te verbeteren. Deze positie kan ook worden gebruikt bij patiënten met respiratoire insufficiëntie, omdat het de symptomen kan helpen verlichten en de zuurstofvoorziening van organen kan verbeteren. Het is echter belangrijk om in gedachten te houden dat deze houding niet geschikt is voor alle patiënten en problemen kan veroorzaken zoals verminderde bloedtoevoer naar de hersenen, verminderde pulmonaire oxygenatie of zelfs intracraniale druk. geval en de behoeften van de patiënt alvorens de beslissing te nemen om de omgekeerde Trendelenburg-positie te gebruiken.